بینایی و شنوایی از مواهب الهی اند .
همه می پندارند که وجود این دو حس ؛ نعمتی بزرگ و نبودشان نقمتی بزرگتر است.
(ناشکری نباشد) به نظر من گاهی نداشتن آن ها نعمتی عظیم تر از داشتن شان است .
برخی اوقات شنیدن بعضی حرف ها زخمی عمیق ایجاد می کند و دیدن بعضی چیزها کوری امید را سبب می شود ........... بماند .
سکوت دردناک است اما در سکوت است که همه چیز شکل می گیرد و در زندگی ما لحظه هایی هست که تنها کار ما باید انتظار کشیدن باشد.
در ابتدای فصلی نو ــ به دلایلی که لابد گفتنی نیست ــ پا به دوران سکوت می گذارم ...
باید سنگینی باری را تا مدت مدیدی تحمل کنم می دانم که نوشتن هم از سنگینی آن نخواهد کاست پس در لاک سخت تنهایی خویش فرو می روم شاید بتوانم با خاموشی کلام ؛ چراغ امیدی را بیفروزم ..................
تابش جان یافت دلم ، وا شد و بشکافت دلم
اطلس نو بافت دلم ، دشمن این ژنده شدم
از آینده بی خبرم ممکن است ورق برگردد اگر پس از باران ؛ رنگین کمان پدید آید و دنیا بخندد باز خواهم گشت اما اگر مه آلود و خاکستری باشد ؛ همچنان خاموش خواهم ماند .
چتر حمایت خدا بر سر همه مون باشه..........
